مهندس تيمور لکستانی اهل شهرستان خوي از توابع آذربايجان‌غربي است و در 17 آبان سال ۱۲۹۴ هجري‌شمسی در روستاي قره قشلاق شهر سلماس به دنیا آمد. او که در دوران کودکي‌اش پدر را در راه دفاع وطن از دست داده بود، در شهر تبريز و خوی تحصيلات ابتدايی را با موفقیت به پايان رساند و از دبيرستان فردوسی تبريز در 1313 مدرک ديپلم خود را در حالي‌که شاگرد اول آذربايجان بود و در دوران تحصيل زبان عربي و فرانسه را هم ياد گرفته بود، اخذ و به تهران عزيمت کرد
افسر عباسزاده
دنیای پردازش آنلاین: تيمور لکستانی در تمام دروس از جمله رياضيات و هندسه نبوغ خاصي داشت و در دوره‌ی متوسطه درس فيزيک را براي همکلاسي‌هايش تدريس کرده است. مهندس لکستاني در خاطرات خود نقل کرده که در يک سال تحصيلي، با وجود اينکه کتاب درسي نداشت، اما با اتکا به حافظه و نبوغش، باز هم شاگرد اول کلاس شده بود.
او پس از عزيمت به تهران، قصد ادامه‌ی تحصيل در رشته‌ی پزشکي در دانشگاه تهران را داشت، اما به‌علت تأمين هزينه‌هاي زندگي، اين رشته را ترک و در حالي‌که در آستانه‌ی ورود به دانشگاه افسري بود باخبر شد، دانشکده‌ی فني در دانشگاه تهران تأسيس و در حال جذب دانشجوست.
او در امتحان ورودي دانشکده‌ی فني با پذيرش 60 نفر، شرکت و در بين بيش از 300 نفري که در آزمون شرکت کرده بودند، به‌عنوان نفر دهم براي ادامه‌ی تحصيل در دانشکده‌ی فني پذيرفته شد.
او در دارالفنون با شاگردان نابغه همکلاس بود، اما توانست در بين آن‌ها هم، با اخذ رتبه‌ی ممتاز فارغ‌التحصیل شود.
از هم‌کلاسي‌هاي آن دوره‌ی مهندس لکستاني مي‌توان به پروفسور فضل‌االله رضا و چهره‌ی بارز سياسي وقت، آقاي کيانوري که شاگرد اول تهران بود، اشاره کرد که به نقل خود مهندس لکستاني، شاگرد اول شدنش در دارالفنون باعث شد کيانوري از اين وضعيت ناراضي شده و براي ادامه‌ی تحصيل به کشور آلمان رفته و مسير زندگي خودرا با عضويت در حزب توده تغییر دهد.
لکستانی از شاگردان دانشمند فقید دکترمحمود حسابی بود، در 1317 در رشته‌ی مهندسی برق با درجه‌ی کارشناسی‌ارشد فارغ‌التحصیل شد و جزء نخستین گروه مهندسان برق دانش‌آموخته‌ی دانشگاه تهران به‌شمار می‌رود.
وی پس از پایان خدمت وظیفه با وجود اينکه بسيار علاقه‌مند به خدمت در شهر تبريز بود؛ اما در 1319 به خدمت اداره‌ی برق تهران واقع در میدان ژاله (شهدا) تهران درآمد و هفت سال با پشتکار و جدیت در کارخانه‌ی برق کار کرد.
لکستانی و همکارانش خود را متعهد به کسب تجارب و تخصص کرده و با مطالعه‌ی پنهانی، نقشه‌های مهندسان چک و پس از تحمل مشقات فراوان نحوه‌ی کار با دستگاه‌های تولید برق را از استادکاران چکسلواکی یاد گرفته که تمایلی به آموزش به آن‌ها را نداشتند.
آن ها امور حساس در اداره‌ی شبکه‌ی برق تهران را فرا گرفتند تا این‌که سرانجام همین تعهد و تلاش سبب شد تا چکی‌ها مجبور به ترک کارخانه‌ی برق شده و اداره‌ی کارخانه‌ی برق تهران بر عهده‌ی مهندسان داخلی قرار گیرد.مهندس لکستاني در 1326 به عنوان رییس شبکه‌ی توزیع برق تهران منصوب شدند و تا 1345 با سمت‌های مختلف در زمینه‌ی تأمین روشنایی معابر و توسعه‌ی شبکه‌ی توسعه‌ی توزیع در تهران و شهرهای دیگر به کشور خدمت کردند.
در 1345 با کمک جمعی از شخصیت‌ها و مقامات وقت دانشگاه آريامهر (صنعتی‌شریف) را تأسیس کردند از آن سال به بعد هم تا 1359 به عنوان هیأت امنای رییس دوره‌ی عمومی معاونت فنی و قائم‌مقام دانشگاه صنعتی شریف مشغول به خدمت بودند.
وی برای مطالعه به کشورهای فرانسه، بلژیک و ژاپن سفر کرد و از آثارش می‌توان به «رساله‌های مربوط به تدوین توزیع نیروی برق» و «آیین‌نامه‌ای مربوط به حفاظت از خطرات ناشی از برق» اشاره نمود.
وی را به خاطر خدمات متعهدانه‌اش به صنعت برق کشور و نقش تأثیرگذارش در توسعه‌ی شبکه‌ی برق تهران «پدر برق ایران» لقب داده‌اند.
در 1386 کانون مهندسین فارغ‌التحصیل دانشکده‌ی فنی دانشگاه تهران وی را به عنوان مهندس برجسته معرفی نمود. ایشان همچنین پیشکسوت برگزیده در پنجمین جشنواره‌ی بانیان علم و صنعت برق ایران است.
سرانجام این نابغه‌ی بزرگ و پدر صنعت برق ایران بر اثر سکته‌ی مغزی در بیمارستان ایرانمهر تهران بستري شد و در روز دوشنبه سوم آبان‌ماه سال 1390 در 96 سالگي به علت کهولت سن دار فانی را وداع گفت و بنا به وصيتش، نزد مزار پدرشان در قره قیشلاق به خاک سپرده شدند.
یک پاسخ
روحش شاد نابغه کم نظیری بود و افتخار ایران و آذربایجان