«هورمون عشق» محافظ مغز، در برابر آلزایمر

دانشمندان مدتهاست که مجذوب اکسی توسین بوده اند. این هورمون اغلب به عنوان «هورمون عشق» شناخته می شود زیرا در تقویت پیوندهای عاطفی و افزایش رفاه روانی نقش دارد. فراتر از عملکردهای اجتماعی، اکسی توسین اکنون به دلیل تأثیر قابل توجهی که بر فرآیندهای شناختی، مانند یادگیری و حافظه دارد، مورد توجه قرار گرفته است

نسترن نجاران

دنیای پردازش آنلاین: به گزارش studyfinds، در یک مطالعه مهم، محققان دانشگاه علوم توکیو به درک جدیدی از تاثیر اکسی توسین بر حافظه در حیوانات دست یافتند، کشفی که می تواند پیامدهای عمیقی برای درمان اختلالات شناختی انسان مانند آلزایمر داشته باشد.

دانشمندان شروع به بررسی مسیرهای عصبی و مکانیسم های سیگنالینگ فعال شده توسط اکسی توسین کردند. تحقیقات آنها درک عمیق‌تری از اثرات این هورمون بر مغز و پتانسیل آن به عنوان یک عامل درمانی ارایه می‌دهد. بر اساس تحقیقات، پیشنهاد شد که اکسی توسین ممکن است یک گزینه درمانی جدید برای آلزایمر با استفاده از مدل‌های موشی بیماری آلزایمر باشد.

Akiyoshi Saitoh، استاد دانشگاه علوم توکیو می‌گوید:

«برای بررسی بیشتر این موضوع، در این مطالعه، محققان نقش اکسی توسین درون زا در عملکرد شناختی موش ها را بررسی کردند»

این کار با استفاده از روش های فارماکوژنتیک برای فعال کردن نورون های اکسی توسین در مناطق خاصی از مغز انجام شد. سپس، عملکرد شناختی موش‌ها با استفاده از تکلیف تشخیص جدید (NORT) مورد ارزیابی قرار گرفت. رویکرد جدید این تحقیق شامل فعال‌سازی نورون‌های اکسی توسین در هسته هیپوتالاموس پارا بطنی (PVN) مغز و مشاهده تأثیر آن‌ها بر عملکرد شناختی است، آزمایشی که برای ارزیابی عملکرد حافظه استفاده می‌شود.

محققان دریافتند که فعال کردن این نورون‌ها تأثیر عمیقی بر حافظه بلندمدت تشخیص اشیا دارد، اگرچه حافظه فضایی کوتاه‌مدت را تغییر نمی‌دهد.

یکی از مهم‌ترین یافته‌های این تحقیق، شناسایی SuM به‌عنوان یک منطقه بحرانی بود که در آن اکسی توسین فرآیندهای حافظه را تسهیل می‌کند. فعال شدن نورون های اکسی توسین در هیپوتالاموس پارا بطنی منجر به افزایش فعالیت در SuM و بخشی از هیپوکامپ شد که به دلیل نقش آن در شکل گیری حافظه شناخته شده است.

این نشان می دهد که اثرات اکسی توسین بر حافظه از طریق مسیرهای عصبی خاصی که هیپوتالاموس پارا بطنی و SuM را به هم متصل می کنند، انجام می شود. این مطالعه پیشگام در نشان دادن نقش اکسی توسین در حافظه تشخیص اشیا است و عملکردهای شناختی گسترده‌تر این هورمون را آشکار می‌کند. پیامدهای درک و درمان آلزایمر به ویژه قابل توجه است.

سایتو خاطرنشان می کند که به طور گسترده پذیرفته شده است که آلزایمر هنگامی که افراد تنهایی یا مشارکت اجتماعی محدود را تجربه می کنند سریعتر پیشرفت می کند. با این حال، اساس علمی این پدیده تا حد زیادی مبهم باقی مانده است. هدف تحقیق ما روشن کردن نقش حیاتی یک محیط محرک است که اکسی توسین را در مغز فعال می کند و به طور بالقوه پیشرفت زوال عقل را کند می کند.

این تحقیق گام مهمی به جلو در درک ما از نقش اکسی توسین در مغز است. این روش فرصت های جدیدی را برای توسعه درمان هایی با هدف تقویت عملکرد شناختی و کاهش پیشرفت بیماری هایی مانند آلزایمر فراهم می‌کند.