این هواپیمای غول پیکر که WindRunner نام دارد، نوید انقلابی در بخش انرژی های تجدیدپذیر با ساده سازی حمل و نقل پره های عظیم توربین بادی را می دهد
علی غفاری مرندی
دنیای پردازش آنلاین: ایده «بزرگتر، بهتر» قطعا در مورد توربین‌های بادی صدق می کند. اما پره‌های عظیم مورد نیاز برای برپایی قوی‌ترین توربین‌های بادی امروزی را نمی‌توان به راحتی حمل و از زمین بلند کرد و استفاده از آنها را محدود می‌کند. به گزارش interestingengineering، یک استارت آپ فعال در حوزه انرژی مستقر در کلرادو امریکا معتقد است که راه حل این چالش را دارد و آن ساخت هواپیمای بزرگی است که برای حمل بزرگترین پره های توربین ساخته شده است.
در عصری که انرژی های تجدیدپذیر نه تنها یک انتخاب بلکه یک ضرورت است، تلاش ها برای ساخت توربین های بادی کارآمدتر و بزرگتر در حال افزایش است. مزارع بادی فراساحلی با توربین های عظیم خود که پره های آن به اندازه یک زمین فوتبال است، گواهی بر این پیگیری است.
با این حال، این غول‌های انرژی تجدیدپذیر اغلب در دریاها واقع شده‌اند و پتانسیل وسیع آنها در خشکی به دلیل غیرعملی بودن انتقال چنین سازه‌های عظیم با وسایل متعارف نادیده گرفته شده است. اکنون شرکت رادیا وارد عمل شده و از برنامه های خود برای ساخت بزرگترین هواپیمای جهان رونمایی کرده است.
این هواپیمای غول پیکر که WindRunner نام دارد، نوید انقلابی در بخش انرژی های تجدیدپذیر با ساده سازی حمل و نقل پره های عظیم توربین بادی را می دهد. ابعاد بسیار بزرگ WindRunner حتی نمادین‌ترین هواپیماهای تجاری را نیز کوتوله جلوه می‌دهد. این هواپیما با طول خیره کننده 108 متر، ارتفاع 24 متر و طول بال 80 متر، 32 متر از بوئینگ 747-8 بلندتر است.
در واقع، WindRunner تقریباً به اندازه یک زمین فوتبال امریکایی است و اندازه استثنایی آن به این معنی است که می تواند تا 80 تن را حمل کند که 12 برابر ظرفیت بوئینگ 747 است. ساخت سازه عظیم WindRunner نیاز به زیرساخت های تخصصی دارد و 1830 متر باند نیمه تمام در جایی که قرار است پره های توربین بادی نصب شود مورد نیاز است.
ماموریت اصلی WindRunner انتقال پره های غول پیکر توربین‌های بادی زمینی است. طول این توربین‌ها بین 45 تا 90 متر و وزن آنها به 35 تن می رسد. این ابعاد عظیم روش های حمل و نقل موجود را به شدت محدود می کند. توربین‌های دریایی برای انجام آسان‌تر این کار به کشتی‌های دریایی تخصصی متکی هستند، اما حمل و نقل آنها در خشکی به این آسانی نیست.
رادیا در وب سایت خود می گوید بزرگترین توربین های بادی امروزی و حتی توربین های بزرگتر در آینده را نمی توان از طریق زیرساخت های زمینی فعلی به مزارع بادی خشکی منتقل کرد. این مانع لجستیکی، الهام بخش اصلی پروژه WindRunner بود.
موسس رادیا، «مارک لاندستروم»، دانشمند موشکی آموزش دیده در MIT، هفت سال گذشته را با تیمی از مهندسان برای طراحی WindRunner گذراند و اولویت های اصلی آن اطمینان از یکپارچگی ساختاری هواپیمای عظیم در هنگام برخاستن و فرود بود.
ظرفیت WindRunner فراتر از حل محدودیت های حمل و نقل موجود است و راه را برای توسعه حتی توربین های زمینی بزرگتر هموار می کند. لاندستروم در مورد این پروژه به وال استریت ژورنال گفت که می توان از این هواپیما برای استفاده از حداکثر پتانسیل نیروی باد استفاده کرد.
کارشناسان تخمین می زنند که این توربین های بزرگ می توانند پایداری تولید برق را تا 20 درصد افزایش دهند و هزینه های انرژی را تا 35 درصد کاهش دهند. این یک موهبت برای صنعت پرطرفدار انرژی بادی است. در سال 2022، انرژی باد 10 درصد از تولید برق در ایالات متحده را تامین خواهد کرد.
رادیا می گوید WindRunner می تواند در عرض چهار سال راهی آسمان شود. مارک لاندستروم معتقد است که هدف اصلی آن تسریع در رشد نیروی باد است. با این حال، ظرفیت عظیم این هواپیما می تواند کاربردهای ارزشمندی در سایر بخش ها، از جمله حمل و نقل تجهیزات نظامی سنگین پیدا کند.
پروژه WindRunner در زمانی انجام می شود که صنعت برق بادی با مشکلات مالی مواجه است. تاسیسات خشکی مجهز به پره های توربین عظیم می توانند دگرگونی شگرفی را مشاهده کنند.
فن‌آوری WindRunner می تواند به تیغه ها اجازه دهد تا ارتفاع 90 متری بالاتر از میانگین فعلی را داشته باشند و با سازه های نمادین در ارتفاع رقابت کنند. نتیجه این است که مزارع بادی خشکی تقریباً دو برابر نیروگاه‌های فعلی انرژی تولید می‌کنند و انرژی باد را در مناطقی که در حال حاضر ناپایدار هستند رقابتی می‌کند.
