شهر دارای پیشینه‌ای بیش از هفت هزار سال است.
دوران مدرن به تعبیر تعدادی از نظریه‌پردازان از شروع انقلاب صنعتی آغاز می‌گردد.
اما نمود‌های عینی نظریه‌های شکل‌گرفته در اواخر انقلاب صنعتی، عملاً پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال 1945، پدیدار شد.
شهر هوشمند، شهری است که در آن از فناوری اطلاعات و ارتباطات استفاده می‌شود تا بهره‌وری عملیاتی افزایش یابد، اطلاعات با همه به اشتراک گذاشته شود و ارائه‌ی خدمات به شهروندان بهبود یابد.
تعریف دقیق شهر هوشمند، ممکن است بسته به جامعه‌ی هدف، متفاوت باشد. مفاهیم اولیه شهر هوشمند به دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی بازمی‌گردد.
در آن زمان، اداره‌ی آنالیز و تحلیل جامعه در شهر لس آنجلس (Los Angeless Community Analysis Bureau)، از دیتابیس‌های مختلف، تجزیه و تحلیل خوشه‌ای و عکاسی هوایی مادون قرمز استفاده کرد تا داده‌های مختلفی را جمع‌آوری کند.
با آنالیز این داده‌ها، مسئولان شهری توانستند مشکلات مختلف را شناسایی کنند و با تخصیص منابع به مکان‌های خاص، فقر را کاهش دهند.
پس از این اقدام، سه نسل متفاوت شهر هوشمند پدید آمدند.
از اهداف شهر هوشمند، می‌توان به افزایش بهره‌وری عملیات‌های شهری و رشد اقتصادی اشاره کرد.
در یک شهر هوشمند، با استفاده از تحلیل داده و استفاده از فناوری‌های هوشمند، سعی می‌شود کیفیت زندگی شهروندان بهبود یابد.
ارزش یک شهر هوشمند، وابسته به چگونگی استفاده از فناوری‌های مختلف برای بهبود زندگی است و حجم فناوری‌های استفاده شده، خیلی مهم نیست.
از جمله چالش های تحقق شهر هوشمند در ایران به موارد ذیل می توان اشاره کرد:
– فقدان آگاهی و نگرش مدیران عالی
– عدم وجود یک سازمان مسؤول به منظور برنامه ریزی و اجرای پروژه شهر هوشمند
– فقدان زیرساخت های مناسب
